PRZYGOTOWANIE DO SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA

WYMAGANIA FORMALNE I WARUNKI KONIECZNE DO SPEŁNIENIA PRZED PRZYSTĄPIENIEM DO SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA

1. Narzeczeni winni zgłosić się do kancelarii kilka miesięcy przed ślubem, aby zarezerwować termin zawarcia Sakramentu Małżeństwa.
2. Obowiązkiem narzeczonych jest ukończenie kursu przedmałżeńskiego.
3. Niecałe trzy miesiące przed datą ślubu nupturienci powinni zgłosić6. sie do kancelarii parafialnej celem spisania Protokołu przedślubnego. Narzeczeni przynosza ze sobą:

• metryki Chrztu świetego (pobrane w parafii chrztu; dokument jest ważny sześćo miesięcy)
• dowody osobiste
• zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłaczających zawarcie małżeństwa pobrane z właściwego Urzędu Stanu Cywilnego (dotyczy ślubu konkordatowego; dokument jest ważny trzy miesiące)
• świadectwa katechizacji z ostatniej ukończonej klasy
• przypomniećo sobie datę i parafię Pierwszej Komunii świętej
• świadectwo Bierzmowania (jeżeli nie jest ono odnotowane na metryce Chrztu świętego)

GŁĘBOKA WSPÓLNOTA ŻYCIA I MIŁOŚCI MAŁŻEŃSKIEJ

DLATEGO OPUŚCI CZŁOWIEK OJCA I MATKĘ, A POŁĄCZY SIĘ Z ŻONĄ SWOJĄ I BĘDĄ DWOJE JEDNYM CIAŁEM" (EF 5, 31)

Małżeństwo to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz na rodzenie i wychowywanie potomstwa. Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

Święty Paweł Apostoł napisał: "Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie...

Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją i będą dwoje jednym ciałem" (Ef 5, 25-31).

Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność na drodze do życia wiecznego.

Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

Do istotnych cech małżeństwa należy:

• jedność,
• nierozerwalność,
• otwartośćo na przyjęcie dzieci.

Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Powinni prowadzić życie chrześcijańskie bez ponownego związku i wychowywać swoje dzieci w wierze.

Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują nauczanie wiary, i dlatego słusznie nazywa się go "Kościołem domowym", wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

MAŁŻEŃSTWO KOŚCIELNE A CYWILNE

Na Soborze Trydenckim w 1563 roku przyjęto dekret, który zawierał wymóg sformalizowanego aktu zawarcia małżeństwa dokonywanego przed osobą reprezentującą właściwą władzę i w obecności świadków. Od tego czasu na kontynencie europejskim wymóg ten jest powszechnie uważany za nieodłączny element prawa kanonicznego i świeckiego. Instytucjonalizacja małżeństwa, czyli aktu zawarcia i powstałego węzła, powodowana jest doniosłością tego związku dla małżonków, ich wspólnych dzieci, a także społeczeństwa, państwa i Kościoła, jeśli należy do niego przynajmniej jeden z małżonków.

Małżeństwo jest uznawane przez prawo za fundamentalną podstawę rodziny, która jest najmniejszą jednostką organizacyjną społeczeństwa. Współczesne regulacje, zgodnie z którymi zawarcie małżeństwa powinno być związane ze współdziałaniem państwowego lub kościelnego organu, opierają się na założeniu, że tylko w taki sposób mogą być osiągnięte: uzewnętrznienie powagi małżeństwa i jawność więzi osobistych w takim zakresie, w jakim mają one istotne znaczenie społeczne i prawne. Istnienie małżeństwa ma znaczenie zarówno dla państwa, jak i Kościoła, stąd uregulowania prawne funkcjonują w obu tych społecznościach.

Kościół katolicki z uwagi na sakramentalny charakter małżeństwa ochrzczonych, jego jedność i nierozerwalność, nie może zrezygnować z własnej jurysdykcji nad małżeństwem swoich wiernych, usankcjonowanej w prawie kanonicznym.

Państwo natomiast, traktując małżeństwo jako umowę rozwiązywalną i irrelewantną sakramentalnie, nie chce ze względów społecznych zrezygnować z instytucji rozwodu, uznanego we własnym prawie rodzinnym, także w odniesieniu dla tych obywateli, którzy należą do Kościoła katolickiego.

W związku z tym zasadniczo związek małżeński zawarty wobec prawa świeckiego nie jest zdarzeniem prawnym wobec prawa kanonicznego, jak również związek kanoniczny nie stanowi takiego zdarzenia w obszarze prawa świeckiego. Niemniej jednak wspólne dla obu porządków prawnych jest to, iż zarówno małżeństwo kanoniczne, jak i cywilne powstaje w wyniku złożenia przez nupturientów stosownego oświadczenia. W prawie kanonicznym zakłada się istnienie tzw. zgody małżeńskiej, czyli aktu woli, który został uzewnętrzniony tym oświadczeniem.

Te dwie przesłanki, związane z odmiennymi koncepcjami instytucji małżeństwa funkcjonującymi w prawie państwowym i kościelnym, stały się punktem wyjścia uregulowań konkordatowych w odniesieniu do małżeństwa.